طبق همان معمولی که در مواجهه با خودی از گذشته از خود نشان میدهم با دیدن گفته‌های قبلی‌ام در اینجا ، سخت و ناخشنود شدم. بیش از صدها سال از اخرین نوشته‌هایم در اینجا میگذرد ، بیش از ده‌ها سال از نوشتن‌ام. یک سال و هفت ماه است که تاریخ ازینجا عبور نکرده و زمان و من متوقف بوده اند ، حالا بعد از یک سال و هفت ماه تغییر من به اینجا برگشته ام و چه چیزی برای گفتن باقی میماند؟
بیهوده است که این یک سال و هفت ماه تغییر را به روز و ثبت کنم ، هرچند آنچه اکنون از ثبت شده ها در اینجا میبینم غریب و بیگانه است و با چسباندنشان به خودِ امروزم جالب میشوند ، و ثبت چیزهایی در امروز این اتفاق را برای سال های بعد نیز ممکن میکند.
همه چیز در این سال ها تغییر کرده ، همه چیز. اما من هنوز از خودم خوشم می آید و نمیخواهم خودم را زندگی کنم. ترجیح میدهم د را زندگی کنم چون این من توانایی ادای حق مطلب را درباره ی آنچه من هستم ندارد. زبان ام تحلیل رفته. واژه های زیادی برایم نمانده. بلاتکلیفی های گذشته به نظر مسخره میرسند اما هنوز هم بلاتکلیفی هایی هست. هنوز هم من به خلوص خودم نرسیده ام از فرط چرک.
میتوانم از روی عکس و فیلم های دسته بندی شده از یک سال و شش ماه پیش تا کنون (چرا بالاتر بنظرم هفت ماه رسیده بود؟ زیادی دور بنظر میرسد به هرحال) ، شرحی مختصر بر آنچه شده و نشده بنویسم و انسان ها و دنیای جدیدم را تفسیر کنم ، میتوانم هم نکنم. برای سال ها بعد با توجه به امروز خوب به نظر میرسد. اما چه امیدی به تداوم است و سال هایی که "بعد" باشند؟ همین امروز سی و چهار روز است که در قرنطینه‌ی خانگی مانده‌ام و زنده بودنم در روزهای اینده هیچ مشخص نیست. زندگی شبه آخرامانی ، چون هنوز آخرامان نیست. هنوز من خیالپردازی میکنم.
باید از دیروزها بگویم تا به تفسیر امروز ختم شود یا میتوانم یک سال و شش ماه زمان را نادیده بگیرم و از امروز توضیح و تفصیل بنویسم؟ اگر افاقه‌ی هرکدام معلوم شد ، چطور این باید را به خودم بقبولانم؟
در برآوردن دست به مقصد لمس ترقوه‌های بیرون زده از زیر پوست رنگ‌پریده‌اش ، پوست به زبانی روی می‌آورد که تن را نمیشناسد.
درباره این سایت